W wyniku nowelizacji ustawy o PDOF z dnia 30 sierpnia 2019 obniżeniu uległa stawka podstawowa z 18% na 17%. Obniżka dotyczy wszystkich osób fizycznych rozliczających się na zasadach ogólnych. Bez zmian pozostał próg uzyskania dochodu, czyli 85 528 po którego przekroczeniu obowiązywać nas będzie tak jak dotychczas 32% stawka podatku dochodowego.
W odniesieniu do pracowników, którzy uzyskują przychód z pracy z tytułu jednej umowy o pracę, podwyższono koszty podstawowe z 111,25 zł miesięcznie do 250 zł miesięcznie, natomiast w skali roku z 1 335 zł do 3 000 zł. W przypadku pracowników, którzy uzyskują przychody z pracy równocześnie z kilku umów, koszty za rok podatkowy nie mogą przekroczyć 4 500 zł. Wobec pracowników dojeżdżających do pracy spoza innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy, koszty uzyskania przychodów zostały zwiększone z 139,06 zł miesięcznie do 300 zł miesięcznie, natomiast za rok podatkowy wyniosą łącznie nie więcej niż 3 600 zł. Koszty te w przypadku osób uzyskujących dochód z kilku etatów dojeżdżających z innej miejscowości do zakładu pracy oraz podatników nie otrzymujących dodatku za rozłąkę nie mogą przekroczyć 5 400 zł.
Wprowadzenie tego rodzaju rozwiązań w trakcie trwającego roku podatkowego spowodowało, że ustawodawca musiał odrębnie uregulować zasady poboru niższego podatku oraz wyższych kosztów uzyskania przychodów w okresie od 1 października 2019 r. do 31 grudnia 2019 r. oraz w kolejnych latach.
Płatnik powinien zastosować stawkę PIT w wysokości 17%, gdy łącznie spełnione są dwa warunki:
● wypłata została dokonana po 30 września 2019 r.
● przychody podatnika uzyskane w roku podatkowym nie przekroczyły I przedziału skali podatkowej albo przekroczyły ten próg, ale pracownik złożył pracodawcy oświadczenie w sprawie pobierania mu przez cały 2019 r. zaliczki według stawki podstawowej.
Płatnicy mają obowiązek stosować obniżony do 17% PIT oraz wyższe koszty uzyskania przychodów do dochodów uzyskanych od 1 października 2019 r. (art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej). To oznacza, że nowe zasady poboru zaliczek mają zastosowanie również do dochodów uzyskanych od tego dnia, które są należne za wrzesień lub jeszcze wcześniejsze miesiące. Wynika to z tego, że przychody z pracy powstają kasowo, tj. w dacie otrzymania pieniędzy i wartości pieniężnych lub postawienia ich do dyspozycji pracownika, względnie otrzymania przez pracownika świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 updof).
Wypłacając w październiku wynagrodzenia należne za wrzesień (lub wcześniejsze miesiące) oraz za październik, płatnicy muszą zatem pobrać od nich zaliczki na nowych zasadach. Jest to obowiązek płatników. Pracownik nie musi w tym celu składać pracodawcy żadnych oświadczeń (inaczej niż w przypadku zerowego PIT dla młodych, którego stosowanie w 2019 r. jest uzależnione od złożenia pracodawcy przez młodego pracownika oświadczenia w tej sprawie).